Prolog

Posłuchaj...

”…Tell  it to my heart. Tell me I’m the only one. Is this really love or just a game...”

NIEZALEŻNY OBSERWATOR

- Dzwoniła mama. – Joanna spojrzała poważnie na swojego męża, Łukasza.

- I? – uniósł brwi i nie czekając na odpowiedź żony zaśmiał się – Pewnie opowiadała co tam słychać w „wielkim świecie”.

Brunetka momentalnie zgromiła go wzrokiem. Powód był oczywisty – piłkarz ironizował z pochodzenia swojej małżonki, której rodzinny dom znajdował się w niewielkiej wsi Olszewo położonej w okolicach Szczytna.

- I kto to mówi! – wykrzyknęła. - Za każdym razem piejesz, kiedy jedziemy do moich rodziców!

- Nie mogę uwierzyć. – roześmiał się głośno obrońca naszej reprezentacji. – Jesteśmy po ślubie już 3 lata, a ty dalej tak łatwo dajesz się podpuszczać.

- Pfff! – obruszyła się kobieta – Znamy się już 8 lat, a ty nadal nie zmieniasz repertuaru swoich głupich żartów!

Piszczka co prawda zamurowało na stwierdzenie żony, ale już po chwili podszedł i mocno ją przytulił. – No dobrze, już dobrze. – pogłaskał ją po głowie – Opowiadaj, co mówiła najlepsza teściowa pod słońcem.

- Żaliła się, że Klara nadal nie wychodzi z pokoju i już sama nie wie, co ma z nią zrobić.

- Hmm, gdybyś ty uciekła mi sprzed ołtarza pewnie zachowywałbym się podobnie.  – odrzekł Łukasz.

- I vice versa. – uśmiechnęła się ciepło Joanna. – Ale musimy coś z tym zrobić. To moja jedyna siostra. Muszę jej jakoś pomóc. Klara jest jeszcze młoda, całe życie przed nią.

Mężczyzna spojrzał na nią wyczekująco, wiedząc, że nie powiedziała wszystkiego.

- I… W sumie… To już coś zrobiłam… - brunetka zatrzepotała rzęsami, a Łukasz dalej czekał na kontynuację odpowiedzi. – Kazałam mamie przysłać ją tutaj.

- Co zrobiłaś?! – krzyknął Łukasz.

Asia uwolniła się z objęć męża i ujęła go za ręce.

- Oj, Łukaszku, nie denerwuj się. Pomyślałam, że Klara chociaż na trochę uwolni się od złych wspomnień i zapomni. Nie powinna Ci przeszkadzać.

- I w tym tkwi problem.  Mi może nie, ale wyobrażasz sobie, co tutaj się będzie działo, gdy pojawi się twoja młodsza kopia? Chłopaki oszaleją.

- Ejjjj! – Joanna dała mężowi kuksańca w bok. – Bo będę zazdrosna! Ja wiem, że Klara jest śliczna, ale zrozum, ostatnie na co ona ma teraz ochotę to podrywanie facetów.  Przyjeżdża tu i koniec!

Brunetka użyła ostatecznego argumentu i Łukasz chcąc nie chcąc musiał skapitulować. Wiedział, że pojawienie się tajemniczej piękności (bo jeszcze nikt z ekipy nie znał Klary) przewróci życie kadry do góry nogami. Miał tylko nadzieję, że obędzie się bez strat w ludziach.

Klara

 

„…Czym innym jest schowanie się w kokonie ciszy, a czym innym chowanie przed światem uczuć. zagarniam swoje uczucia. Wciskam je w ciemne, prywatne miejsce. Są gdzieś ukryte. Nikt nie może się domyślić, co się dzieje. Nie pozwalam emocjom wydostać się na powierzchnię. Jeśli mogę, nie pozwalam nawet na to, by zmarszczyły mi się brwi…”

Siedziałam na niezbyt wygodnym siedzeniu w autobusie i zrezygnowana patrzyłam przez szybę na mijający krajobraz.

- Ahoj, przygodo! – mruknęłam.

Większość z dziewczyn będąc na moim miejscu teraz pewnie piałaby z zachwytu, przecież wybierałam się do Juraty na zgrupowanie naszych piłkarzy, ale nie ja. I nie w tym momencie.

Nie mogłam zrozumieć, dlaczego siostra i mama znowu rządzą moim życiem. Aśka zadecydowała o moim przyjeździe do niej, a mama mnie spakowała i wręcz wsadziła do autobusu. No pięknie, człowiek ma 22 lata, miesiąc temu miał wychodzić za mąż, a tu takie rzeczy.

Ach tak, wychodzić za mąż… Tak, to prawda, nie ma czego ukrywać, mój wymarzony mężczyzna miesiąc temu dosłownie uciekł mi sprzed ołtarza. Chyba jednak nie był taki wymarzony. Wręcz przeciwnie! Był świnią. To dla niego przez 5 lat chodzenia ze sobą trzymałam „wianek”, bo on chciał zachować czystość do ślubu. Ostatecznie jednak dzień przed ślubem zdradził mnie z jedną ze swoich przyjaciółek. I to by było na tyle jeżeli chodzi o tego świętoszka, cholera jasna.

Wszyscy myśleli, że ostatni miesiąc spędziłam zamknięta w pokoju i rozpaczałam. No dobra, może przez pierwszy tydzień tak to wyglądało, ale przez kolejne 3 tygodnie spędziłam na obmyślaniu zemsty. W końcu jestem z rodu Bajkowskich, ot co!

Chęci do zemsty były, ale pomysłów zabrakło, toteż w końcu zaczęła boleć mnie głowa. Mama już myślała, że może jestem chora. Nic bardziej mylnego, ja po prostu musiałam coś wymyślić, żeby zemścić się na tym dupku.

Obecnie czułam się jak nikomu niepotrzebny śmieć i naprawdę, ostatnie, czego chciałam to zgraja debili, którzy bez sensu biegają za piłką. Nigdy nie lubiłam piłki nożnej, zawsze kojarzyła mi się z pustymi chłopcami, którzy przez 90 minut próbują trafić do bramki, a nie zawsze im się to udaje. Wiedziałam, że pomysł mojej starszej siostry, żeby mnie ściągnąć do Juraty nie był dobry.

Najwyżej zamknę się w pokoju i poświęcę ten czas na myślenie o zemście, chociaż znając moją siostrę i jej męża to raczej niemożliwe. No właśnie, Łukasz. Też jest piłkarzem, a mimo to pozostał normalny. Przecież to nie jego wina, że wykonuje tak idiotyczny zawód. Zaraz, „zawód”? Bycie piłkarzem to raczej hobby. I to jest właśnie najbardziej niesprawiedliwe, że ludzie na takim hobby zbierają takie kokosy! W każdym razie mój szwagier jest wyjątkiem, ale przecież wyjątki potwierdzają regułę. Tak więc, piłkarze to buraki, piłki nożnej nie trawię i to się nigdy nie zmieni. Koniec kropka.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ahoj! Witam wszystkich, którzy tutaj trafili i będą śledzić losy Klary. To nie jest moje pierwsze opowiadanie. Wcześniej pisałam opowiadania siatkarskie tylko pod innym pseudonimem.

Prolog dosyć krótki, ale już niedługo dowiecie się, co się stało, gdy Klara dotrze do Juraty. 

Bohaterowie będą dodawani w miarę rozwoju opowiadania. 

Czekam z niecierpliwością na Wasze opinie. Do następnego! :*