Chapter nine

Posłuchaj 

 "I'm not playing games, I'm just a girl having fun
I need to cool down, cause I know we're just friends"

KLARA

- Za wolność? – zapytała Zuźka z kieliszkiem w ręku.

- Za wolność. – odpowiedziałam bez chwili zastanowienia. Faktycznie, ta wolność to było coś całkiem niegłupiego, jeżeli tylko w odpowiedni sposób się z niej korzystało. Powiem szczerze, że ja dopiero teraz odczułam, że faktycznie jestem singielką i mogę robić wszystko, czego dusza zapragnie i  to z kim tylko zechcę.

Stuknęłyśmy się kieliszkami i obydwie wypiłyśmy do dna, zapijając wódkę sokiem pomarańczowym.

- A co to za pijaństwo? – usłyszałam nagle głos Bartka, który przysiadł się do naszego stolika.

- Pijemy za wolność. Chcesz do nas dołączyć? – zaproponowałam.

- Zapomnij. – prychnęła Zuźka, a ja spojrzałam na nią pytająco. – Widziałam tą waszą przedimprezową „odprawę”. – zaśmiała się do piłkarza.

- Możesz jaśniej? – nie bardzo wiedziałam z czego tak zaśmiewa się szatynka.

- To może ja powiem. – zaoferował Bartek, a moja przyjaciółka przyzwalająco skinęła głową. – Trener tuż przed wyjściem kazał nam stanąć w szeregu jak w wojsku i jak typowy dowódca zaczął rozkazywać nam, jak mamy zachowywać się w klubie. Generalnie mamy nie przynieść wstydu reprezentacji.

- Jasne, to nie tak wyglądało! – zaoponowała Zuźka i przyjmując odpowiednią intonację, zaczęła naśladować trenera – „Chłopaki, jeżeli dowiem się, że któryś z was wypił chociaż miligram alkoholu, przysięgam, że wylecicie z kadry szybciej niż do niej trafiliście!”

- No coś w ten deseń. – zaśmiał się Bartek i z tajemniczym uśmiechem na ustach zaczął mi się przyglądać. Nie powiem, poczułam się trochę niezręcznie. Na szczęście ciszę przerwała Zuźka.

- Prawda, że Klara dzisiaj pięknie wygląda? – zagaiła i przysięgam, miałam ochotę udusić ją za ten tekst.

- No cóż. – Salamon cmoknął w odpowiedzi. – Jak zawsze, ale w czerwieni wyjątkowo ci do twarzy. – zwrócił się do mnie. Poczerwieniałam. No to teraz przynajmniej wszystko pasowało do siebie kolorystycznie.

- Prawda? – wtrąciła moja przyjaciółka. – Chciałam jeszcze przymusić ją, żeby użyła czerwoną szminkę, ale ona tak broni się przed tym kolorem.

Bartek w odpowiedzi tylko poruszył się niespokojnie, a może mi się wydawało?

- Dobra, wiecie co? Muszę iść do toalety. – nie chciałam już słuchać tej bezsensownej dysputy. Nie wiem, co Zuźka miała na celu tak podpuszczając Bartka, ale raczej nic dobrego. Swatka cholerna.

Nie dane mi było jednak słyszeć ich dalszej dyskusji, bo gdy wróciłam z toalety Bartek siedział sam przy stoliku.

- A gdzie Zuźka? – zapytałam od razu, a piłkarz wskazał mi palcem moją przyjaciółkę, która tańczyła z Kapustką.

- Booooże, znowu. – jęknęłam. – A Jowita co na to?

- To ty nie wiesz? – zdziwił się Bartek. – Wyjechała dzisiaj. Podobno się ostro pokłócili. Daj spokój, Klara, chłopak musi sobie trochę odetchnąć.

Może i tak, ale żeby tak od razu? Pocieszać się? Ale cóż, do pocieszania facetów Zuźka była pierwsza.

- Może i masz rację. – przytaknęłam i tym razem to ja przyjrzałam mu się uważnie. – Chyba coś cię gnębi. – przysunęłam się delikatnie i położyłam mu dłoń na ramieniu. On uśmiechnął się ciepło i przykrył ją swoją dłonią.

- Mam takie tam swoje problemy, ale sam muszę się z nimi uporać

- Rozumiem. – kiwnęłam głową. – Ale wiesz, że zawsze jestem do twojej dyspozycji?

- Wiem. – znowu posłał mi swój uśmiech. – Dziękuję.

Nagle zerwałam się i klasnęłam w dłonie.

- A teraz koniec trosk! Idziemy się bawić! – oświadczyłam i wyciągnęłam Bartka na parkiet. Chciałam, żeby chociaż na chwilę zapomniał o tym, co tak bardzo go dręczy, a o czym ja nie miałam zielonego pojęcia.

WSZECHWIEDZĄCY NARRATOR

- Jasny gwint. – zaklął pod nosem Teodorczyk widząc dwie niewiasty wchodzące do klubu. Napastnik zobaczył bowiem Anię i Hanię, z którymi… ostatnio się przespał. Nie, nie w trójkącie. Po prostu, gdy szedł z drugą z nich do łóżka nie miał pojęcia, że są przyjaciółkami. Doskoczył do pleców Jędzy i próbował schować się z nim, jednak nie do końca mu się to udawało, ponieważ sam był słusznego wzrostu.

- Jędza, kryj mnie przed tymi dwoma blondynkami. – syknął do kolegi. Artur nie pytał o szczegóły, tylko pozwolił Łukaszowi schować się za sobą.

- Niedobrze, idą tutaj. – mruknął Jędrzejczyk nie przestając się uśmiechać do owych niewiast. Odsunął się nieco do tyłu i umożliwił koledze ucieczkę za bar. Barman widząc Teo, który zbliżył się do jego miejsca pracy, uniósł brwi na jego widok.

- Musiałem się schować. – wytłumaczył piłkarz. – Stoją przy barze takie dwie blondynki?

Kelner tylko skinął głową i wrócił do wycierania szklanek. Dziewczyny natomiast podeszły do Jędzy.

- Artur Jędrzejczyk?! – wykrzyknęła jedna z nich.

- We własnej osobie. – Jędza dumnie wypiął pierś.

- Możemy autograf? – zapytała druga, a gdy piłkarz skinął głową na zgodę, wyjęły markery i odsłoniły przed nim jednak kawałek prawej piersi, druga lewej. Całkowicie symetrycznie. Artur niewiele myśląc spełnił ich prośbę.

- Szukamy takiego jednego piłkarza… - zaczęła pierwsza. – Ma na imię Łukasz a nazwisko…

- Przedstawiał się jako Teo. – dodała druga z dziewcząt.

- Ach ten! – załapał Jędza. – Pewnie pytacie o Teodorczyka... Nie ma go tutaj. Jest za cienki na kadrę.

Teo znajdował się na tyle blisko nich, że usłyszał niepochlebne słowa kolegi o nim.

- O ty chamie. Policzymy się. – mruknął.

Tymczasem do baru podeszła Klara, która właśnie skończyła tańczyć z Salamonem. Akurat zamawiała drinka, gdy usłyszała głos za barem.

- A co to? Gadający bar? – zaczepiła barmana i niewiele myśląc zajrzała za kontuar. Oniemiała widząc siedzącego tam w kucki Teodorczyka. – Łukasz?! Co ty tam robisz?

- Csssssiiiii! – syknął napastnik, ale było już za późno. Niecodzienna sytuacja zwróciła uwagę Ani i Hani i zdekonspirowany Łukasz powoli wyłonił się zza baru wyglądając jak dziecko, które właśnie zrobiło kupę za firanką i przyłapała je mama.

- To ty! – wrzasnęły obydwie chórem.

- To ja, nie da się ukryć. – odpowiedział skruszony. Myślał, że czynny żal być może zadziała na jego korzyść, tak jednak nie było.

- Znasz je? – zapytała Klara.

- Jasne, że zna. W końcu spał zarówno ze mną, jak i Hanią. – odpowiedziała za niego Ania.

- Potwierdzam. – dopowiedziała druga z nich.

- Ty się jednak nigdy nie zmienisz. – gorzko zaśmiała się Klara i ruszyła na parkiet.

- Klara, zaczekaj! – Łukasz próbował ją jeszcze zatrzymać, ale dziewczyna spojrzała tylko na niego kpiąco.

- Chcesz mi się tłumaczyć? Ależ nie ma takiej potrzeby. – oznajmiła poważnie i zostawiła go na pastwę losu.

- No to mamy do pogadania. – zaczęła Hania, a Jędza widząc kłopoty od razu się ulotnił.

 Posłuchaj

“And any girl like you deserves a gentleman
Tell me why are we wasting time”

- Ufff, nareszcie się do nich uwolniłem. – Teo otarł pot z czoła, gdy w końcu odnalazł kumpla. Jakimś cudem pozbył się dziewczyn i po raz kolejny w życiu uratowała go siła perswazji. Gdy dziewczyny za bardzo zaczęły go napastować, mimochodem zgłosił ochronie, że te panie zachowują się co najmniej dziwnie i pewnie są pod wpływem środków odurzających. Bodyguard  nie zastanawiał się zbyt długo, tylko szybko wydalił Anię i Hanię z klubu.

- Startujesz do Klary? – zapytał od razu Jędrzejczyk. - To wszystko wyglądało dosyć dwuznacznie.

Łukasz potrząsnął nerwowo głową. Zbyt nerwowo.

- Nieee. – zaprzeczył szybko. – Mamy takie tam… Niepozałatwiane sprawy. Chciałem naprawić wszystko, co zrobiłem w przeszłości. – rzekł enigmatycznie.

Artur pytał o nic więcej, ale po chwili zamyślił się głęboko. Skoro Teo chciał zakręcić się przy Klarze, dla niego samego była to korzystna sytuacja, bo wówczas znacznie zmniejszyłyby się szanse Arka na wygranie zakładu. Od początku nie rozpatrywał tego pod kątem moralnym, mimo iż cały zakład w sumie zależał od Milika. W sumie, gdyby napastnik wygrał, trochę szkoda byłoby mu Klary, ale chociaż wszystko wyszło spontanicznie, wiedział, że i tak nikłe są szanse na wygraną Arka. Znał Klarę zaledwie kilka dni, ale już wiedział, że dziewczyna ma zbyt silny charakter by ulec facetowi, którego ledwie znała. 

KLARA

- Teodorczyk jednak nadal jest burakiem. – oświadczyłam ciężko opadając na kanapę. Moja przyjaciółka siedziała sama i, co dziwne, w zasięgu wzroku nie było Kapustki.

Zuźka spojrzała na mnie spod oka.

- A co takiego zrobił?

- Dasz wiarę, że spotkał tutaj dwie przyjaciółki, z którymi się przespał?

- Też mi coś. – prychnęła w odpowiedzi. – Przespać się z dwoma osobami. Nic wielkiego.

Zbyłam jej uwagę milczeniem wiedząc, jakie ma zdanie na temat przygód na jedną noc. Skrajnie różne od mojego.

- A ty co? Może zamierzasz się z nim wiązać? – sarknęła.

- Przecież sama mówiłaś, żebym dała mu szansę. – odburknęłam.

- Nie, Słonko. – sapnęła kładąc mi rękę na ramieniu. – Ja tylko delikatnie zasugerowałam ci, żebyś go uwiodła.

Serio? No może faktycznie jej wypowiedź miała inny wydźwięk.

- Dobra, dobra, okej. – uniosłam ręce w obronnym geście. – Tylko, że ja nie mam na to najmniejszej ochoty.

- Bo nigdy tego nie próbowałaś. – odcięła się. – A ja wypróbowałam w życiu już tylu facetów, że teraz jestem w stanie po wyglądzie i zachowaniu rozpoznać, który jest dobry w łóżku. I taki Łukasz czy taki Arek naprawdę dobrze rokują. Pewne zastrzeżenia miałabym do Bartka, ale to być może tylko wygasły wulkan, który czeka na erupcję.

Jezu, Jezu, Jezu. Poczerwieniałam aż po czubki uszu. Ona właśnie próbowała mi przekazać, że według niej zarówno Teodorczyk, jak i Milik prawdopodobnie są dobrzy w łóżku. Znałam ją od dziecka i w sumie nic już nie powinno mnie dziwić, ale wówczas poczułam się naprawdę niekomfortowo.

- Dobra, wystarczy. – ucięłam jej monolog biorąc głęboki oddech. – Przekazałaś mi, co miałaś przekazać, a teraz, wybacz, ale muszę iść do toalety.

Jak widać zdecydowanie brakowało mi kreatywności, po raz drugi dzisiaj uciekałam od Zuźki do toalety, jakby to była jakaś świątynia dumania. Ostatecznie jednak skierowałam się do baru. Przykro to mówić, ale ja musiałam się napić, żeby jakoś odreagować słowa Zuźki, które cały czas huczały mi w głowie. Nie dane mi jednak było tam dotrzeć, ponieważ w połowie drogi do baru, zostałam porwana przez Roberta Lewandowskiego. Wiecie, kapitanowi się nie odmawia, a poza tym wcale nie był taki Buraczanym Lordem, za jakiego miało go wiele osób, a naprawdę sympatycznym facetem. Także musiałam się zgodzić na jeden taniec z nim.

WSZECHWIEDZĄCY NARRATOR

Widząc, że Klara grzecznie dziękuje za taniec Robertowi Lewandowskiemu i kieruje się w stronę baru, szybko znalazł się obok niej.
- Może zatańczymy, moja księżniczko? – zagadnął z najbardziej uroczym uśmiechem, na jaki było go stać.
Dziewczyna spojrzała na niego kpiąco:
- Chyba z konia spadłeś, błędny rycerzu! Po pierwsze, nie jestem twoja! Po drugie, jestem księżniczką i mam swoje zasady – we wtorki nie tańczę z brunetami.
Piłkarz osłupiał słysząc te słowa i wyjąkał na swoją obronę:
- A-a-a-le Robert?
- Zapomniałam dodać – z niezbyt przystojnymi brunetami. – posłała mu buziaka w powietrzu i odeszła kręcąc krągłymi biodrami.

Patrzył na nią jeszcze przez kilka sekund, a po chwili zaklął siarczyście. Chyba jednak będzie musiał czyścić buty Jędzy…

***

Arek wyszedł przed klub, zaczerpnął chłodnego, nocnego powietrza i zamyślił się głęboko. Zakład zakładem, ale dlaczego zareagował tak impulsywnie na wieść o tym, że Łukasz pocałował kiedyś Klarę? I dlaczego teraz tak bardzo zabolały go jej słowa? To nie chyba nie była jedynie urażona męska duma, a nawet nie oddalająca się wizja wygranego zakładu. Teraz było mu już nawet trochę wstyd, że dał się podpuścić Jędzy. W końcu żadna dziewczyna nie była warta tego, żeby przez nią czyścić buty koledze z drużyny. To było bardziej niż uwłaczające dla każdego piłkarza. Chociaż Klara… To była zupełnie inna bajka…

Zaśmiał się cicho z komizmu sytuacji – przecież Klara miała na nazwisko Bajkowska. Podświadomie czuł jednak, że gdyby zaciągnął ją do łóżka wcale nie poczułby się lepiej, a wręcz przeciwnie. Na spełnienie zakładu miał już tylko niecałe 2 dni i powoli zdawał sobie sprawę z tego, że raczej przegra. I nawet teraz, gdy zobaczył, że Klara zataczając się wychodzi z baru, tylko przez chwilę przez głowę przemknęła mu myśl, że gdyby teraz „zaopiekował” się nią i zaprowadził do hotelu, mógłby wygrać zakład. Jednak jego ukochany dziadek od zawsze powtarzał mu, że honor jest w życiu najważniejszy. Wiedział więc, że gdyby wykorzystał teraz szansę i uwiódł pijaną Klarę, nie potrafiłby więcej spojrzeć w lustro. Tak więc zdusił w sobie to wszystko i postanowił wrócić grzecznie do hotelowego łóżka.

***

- Baaaaartuś! Powiem ci coś! – Klara uwiesiła się na szyi Bartka.

Brunetka zdecydowanie przesadziła dzisiaj z alkoholem. Po incydencie z Milikiem postanowiła w końcu zacząć się dobrze bawić. Przeceniła jednak własne możliwości i teraz była holowana przez Salamona. Wyszli właśnie przed klub i piłkarz rozglądał się w poszukiwaniu taksówki, która mogliby dotrzeć do hotelu. Jakkolwiek bardzo lubił Klarę, nie uśmiechało mu się prowadzić jej pijanej przez dwa kilometry.

- Zazdroszczę twojej przyszłej żonie. – oświadczyła mu z szerokim uśmiechem na ustach i wpatrywała się w niego jak obraz.

- Klara, jutro i tak nie będziesz pamiętała, że to mówiłaś. – rzekł trochę oschle. W innych okolicznościach może i bardzo ucieszyłby się z tego komplementu, ale dziewczyna była po prostu pijana.

- Nie masz racji. – oznajmiła nadal udając trzeźwą.

Bartek tymczasem znalazł w końcu wolną taksówkę i razem z Klarą zapakował się do niej.

- Chyba każda marzy o takim facecie jak ty. – perorowała nadal niezrażona brunetka. Salamon starał się nie brać do głowy wszystkiego, co mówi, ale nie do końca mu to wychodziło. Wymiękł całkowicie przy kolejnych słowach Klary.

- Przystojny, utalentowany, czyta książki i jeszcze zachowuje się jak rycerz. – wyliczała jego niewątpliwe zalety. Próbował nad sobą panować, ale serce powoli zaczęło mu podskakiwać z radości. W końcu jest taka zasada: „słowa pijanego są myślami trzeźwego”. Piłkarz zastanawiał się tylko, jak Klara będzie zachowywała się jutro. Teraz skupił się jedynie na tym, żeby dostarczyć ją bezpiecznie do łóżka i położyć spać.

Na chwilę się wyłączył i nie zauważył, że dziewczyna zasnęła, a oni tymczasem dojechali już do hotelu. Zapłacił taksówkarzowi i nie chcąc obudzić Klary, wziął ją na ręce. Była lekka jak piórko, więc gdy dotarli pod drzwi jej pokoju wcale nie odczuwał zmęczenia. Postawił ją delikatnie na podłodze, a ona tylko wtuliła się w jego klatkę piersiową, jakby nie chcąc się obudzić. Otworzył drzwi i chwilę później umieścił ją na łóżku. Przykrył ją kołdrą i spojrzał na jej twarz. Spała tak spokojnie i uśmiechała się przez sen. Jutro pewnie będzie żałowała tego, że wypiła tak dużo. Czuł jednak, że pobyt w jej pokoju zdecydowanie mu ciąży. Skierował się już do drzwi, ale po chwili zawrócił. Spojrzał jeszcze raz na nią i pocałował delikatnie w czoło.

- Śpij słodko. – wyszeptał, chociaż Klara i tak tego nie słyszała po czym po cichu opuścił jej pokój.

------------------------------------------------------------------------------------------------ 

Cześć Wam :*

No i mamy rozdział dziewiąty. Miał być jutro, ale jest dzisiaj. :)

Pobyt w Juracie powoli się kończy i niedługo nastaną nieuchronne rozstania...

A teraz - Klara w końcu doceniła wolność i pokazała Arkowi, gdzie jego miejsce, Teo ujawnił swoje prawdziwe oblicze, a Bartek usłyszał kilka ciepłych słów. 

Cóż, zostawiam Wam rozdział do oceny i tradycyjnie dziękuję za wszystkie komentarze bez wyjątku! <3

Tym razem na tapecie Bartek :D

 A co mi tam! Jako że Piszczka nie było dzisiaj w rozdziale wcale łapcie chociaż GIF-a :D

 P.S. W kolejnych rozdziałach będzie go naprawdę bardzo dużo!