Chapter ten

Posłuchaj 

Let's talk about sex baby,
Let's talk about you and me
Let's talk about all the good things and the bad things that may be

 

KLARA

Obudziłam się, jednak strasznie raziło mnie światło poranka. Zmrużyłam odruchowo oczy i rozejrzałam się. Na całe szczęście byłam w swoim pokoju. Sama. Chociaż tyle dobrego, bo czułam , jakbym miała głaz zamiast głowy.

Totalnie niczego nie pamiętam z poprzedniego wieczoru. Moja świadomość zakończyła się w momencie wypicia któregoś z kolei drinka. Dość powiedzieć, że wcześniej raczyłyśmy się z Zuźką shotami, a wiadomo, że takie kombo potrafi być zabójcze. Tak więc w pewnym momencie mój organizm się poddał i pozbył świadomości sprawiając, że większość wczorajszych wydarzeń pamiętałam jak przez mgłę.

Pozostawało tylko pytanie, jak znalazłam się we własnym łóżku? Co prawda obudziłam się w ubraniu, a nie naga, co nie zmienia faktu, że na pewno musiał czuwać nade mną jakiś anioł stróż.

Zaraz… Oprócz mnie nie było w pokoju nikogo, więc gdzie do cholery podziewała się moja przyjaciółka?! Ostatkiem sił próbowałam wytężyć umysł i przypomnieć sobie, co takiego robiła wczoraj w klubie Zuzia. Uświadomiłam sobie, że przecież tańczyła prawie cały czas z Kapustką, co dawało jasny ogląd sytuacji. Może i pobiegłabym jej teraz szukać, ale po co? Jest dorosła, wie co robi, a ja nie zamierzam jej matkować.

Chyba przywołałam ją myślami, bo po chwili pojawiła się w pokoju. Nie, ona nie pojawiła się, a wpadła jak burza trzaskając drzwiami.

- Zwariuję. – jęknęła przekraczając próg pokoju. Spojrzałam na nią pytająco i podniosłam się do pozycji siedzącej. Zuźka klapnęła na łóżku i westchnęła głośno.

- A może by tak: „cześć przyjaciółko! Miło cię widzieć”? – zapytałam kąśliwie.

- Cześć. – mruknęła. – Nie wyglądasz dobrze. – stwierdziła przyglądając mi się uważnie. Już miałam ochotę odburknąć jej, że właśnie odkryła Amerykę, no bo jak może wyglądać osoba z kacem jak stąd do Zakopanego?

- Ty też nie. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą, bo Zuźka miała rozmazany tusz na twarzy, włosy sterczały jej we wszystkie strony świata, a ubranie prosiło, żeby je zmienić.

- Nie spałam z Kapustką jeżeli ci o to chodzi. – powiedziała szybko.

- Zuzia. – uśmiechnęłam się. – Nie musisz mi się tłumaczyć. Jesteś dorosła.

Zuźka wytrzeszczyła oczy i przyłożyła mi dłoń do czoła.

- Chryste Panie, Klara! Ty masz gorączkę!

Roześmiałam się tylko w odpowiedzi.

- Daj spokój.

- Nie spałam z nim, choćbym i chciała. Ale ta noc to chyba największa porażka w moim życiu. – kontynuowała niezrażona.

Uniosłam brwi i czekałam, co powie dalej.

- Najpierw tańczył ze mną, flirtował, powiedział tylko, że pokłócił się bardzo z dziewczyną, więc myślałam, że możemy się razem zabawić. Potem chcieliśmy wrócić do hotelu. Nie gniewaj się, że cię nie pilnowałam, ale ty miałaś zdecydowanie lepszą obstawę. Bartek odholował cię tutaj.

Ach, no tak. Bartuś. Mogłam się tego domyślić. On od początku pobytu tutaj był taki… Niezawodny. Powinnam mu podziękować za to, że nie obudziłam się gdzieś w rowie albo co gorsza w lesie bez ubrań. Swoją drogą, pewnie jak zwykle po alkoholu mówiłam za dużo. Ciekawe co tym razem palnęłam.

- Przyjechaliśmy w końcu taksówką do hotelu. No cóż, on też nie był całkiem trzeźwy, a wręcz przeciwnie. Wiedziałam już do czego to wszystko zmierza, ale cieszyłam się, bo mogłabym wtedy odhaczyć kolejnego do kolekcji, a taki piłkarz reprezentacji to nie jest byle jakie ciacho poznane w klubie. Zaczęliśmy się całować już w jego pokoju, włożył mi rękę pod bluzkę i odskoczył jak poparzony. Spojrzałam na niego pytająco i wiesz co zrobiła ta kapusta-głowa pusta? Usiadła na łóżku i zaczęła płakać.

Miałam ochotę roześmiać się w tym momencie, ale nie chciałam sprawić przykrości Zuzi. Dla niej to musiało być traumatyczne przeżycie.

- Zaczął mi opowiadać, jak to zerwał z dziewczyną i boi się być sam, ale z drugiej strony wszystkie laski lecą na jego kasę i sławę. Totalna masakra. Stałam tam i patrzyłam na niego jak jakaś idiotka i nie potrafiłam ruszyć się z miejsca, tak mnie zamurowało! Ale to nie jest najgorsze. W pewnym momencie poprosił, żebym z nim została, a gdy odmówiłam zaczął grozić mi, że zacznie krzyczeć na cały hotel. No totalny psychol. I ja z nim tam zostałam, rozumiesz to?!

W tym momencie już nie wytrzymałam i zaczęłam rechotać. No cóż, ja wiem, że to wielki dramat Zuźki-podrywaczki, ale ta sytuacja była naprawdę komiczna. Każdy inaczej reaguje na alkohol – jeden dużo gada, w drugim rośnie agresja, a takiemu Bartusiowi załączyła się melancholia.

- Jak można się śmiać z ludzkiego nieszczęścia?! – jęknęła.

- Wiesz, Kochana, zawsze to jakieś nowe doświadczenie dla ciebie. – oznajmiłam próbując się uspokoić.

- Ty dalej nie rozumiesz. – zezłościła się. – Jak jakikolwiek facet mógł mnie tak potraktować? Zawsze wszystko kończyło się w łóżku, a ten? Przyjaciółki mu się zachciało. – jęknęła.

- Cóż, nie ma miłości bez przyjaźni. – zachichotałam, żeby jeszcze bardziej wkurzyć Zuźkę. Ta sytuacja totalnie mnie bawiła.

Podziałało. Brunetka od razu spojrzała na mnie z pogardą w oczach.

- Jakiej miłości? – wrzasnęła. – Chyba już całkiem pomieszało ci się w głowie od tych twoich adoratorów.

Adoratorów? Ale jakich?

- Czuję się taka upokorzona. – lamentowała dalej.

- Zuzia, daj spokój. – pogłaskałam ją po głowie. – Płaczesz dlatego, że facet cię nie przeleciał, bo wolał z tobą rozmawiać?

Spojrzała na mnie tymi wielkimi brązowymi oczami jak u Bambi i wymruczała:

- Mhm. – i uderzyła w głośny ryk.

Starałam się ją pocieszyć, ale nic to nie dawało. Musiała sama jakoś przeboleć tę porażkę.

Ja natomiast poszłam do łazienki, ogarnąć się. Głowa co prawda nadal mnie bolała, ale starałam się o tym nie myśleć.

Na moje nieszczęście jednak uświadomiłam sobie, że dzisiaj jest sobota. Ostatni dzień tutaj. Zrobiło mi się naprawdę przykro. Jeszcze kilka dni temu nie sądziłam, że tak bardzo będzie mi szkoda odjeżdżać stąd i zostawiać tą całą ekipę. Poznałam tutaj nowych ludzi, mniej (Arek) lub bardziej wartościowych (Bartek). Z pewnością będę długo wspominała przyjazd do Juraty. Wiedziałam, że za kilka godzin nadejdzie czas pożegnań, których nie lubiłam najbardziej na świecie. Najchętniej bez słowa wsiadłabym do samochodu i odjechała do domu, bo nigdy nie potrafiłam bezboleśnie rozstać się z ludźmi. Wiedziałam, że będzie bolało i to bardzo.

Wzięłam prysznic, ubrałam się tym razem na sportowo, bo nie czułam się na siłach, żeby znowu ubrać się mega kobieco. Moje dzisiejsze samopoczucie ze względu na wszechobecny kac nie było zbyt dobre, toteż  dres i airmaxy, które kupiłam dwa dni temu będąc na zakupach z Joanną zdecydowanie pasowały do mojego nastroju. Związałam włosy w kucyk i zrobiłam delikatny makijaż, żebym z daleka nie świeciła ogromnymi worami pod oczami.

Wyszłam z łazienki, a Zuźka dalej skrzywiona siedziała na łóżku.

- Zuzia, proszę, ogarnij się. – oznajmiłam stanowczo. Wyjęłam z jej walizki zestaw ubrań, wcisnęłam jej go w ręce i dosłownie wepchnęłam ją do łazienki.

Po 15 minutach moja przyjaciółka odświeżona, ale dalej z kwaśną miną pojawiła się w pokoju.

- Nareszcie wyglądasz jak człowiek. – uśmiechnęłam się, ale ona nadal nie wyglądała na zadowoloną. Ciekawe jak długo zamierzała rozpaczać przez Kapustkę?

- Chodźmy już, bo jestem naprawdę głodna. – oznajmiła i już wiedziałam, że powoli wraca do siebie. Skinęłam głową i poszłyśmy na śniadanie.

 Posłuchaj

 Oh you know when you're alone
I'm holding on and on and on and on

WSZECHWIEDZĄCY NARRATOR

- Wiesz, Kochanie, martwię się o Klarę… - zaczęła Joanna. Była siódma rano, słońce już pojawiło się ponad horyzontem i zapowiadał się kolejny piękny dzień. Łukasz leżał na plecach z rękami za głową, a jego żona ułożyła się na jego klatce piersiowej.

- Asiu, nie możesz tak cały czas się nią zadręczać. – pogłaskał brunetkę po głowie i pocałował ją w czoło. – Klara jest dorosła i na pewno sobie poradzi.

- Ale wiesz, 4 dni i żadnego nawet najmniejszego romansu? – zachichotała już mniej poważnie i uniosła głowę. Splotła dłonie pod brodą i spojrzała mężowi prosto w oczy.

- No cóż, skoro jest taka wybredna, to jej problem.

- To nasza rodzinna cecha. – Joanna wymownie spojrzała na męża czekając aż zrozumie komplement.

- Rozumiem, że mam teraz czuć się wyróżniony, że wybrałaś właśnie mnie? – zaśmiał się Piszczu.

- Dokładnie. – uśmiechnęła się.

- Chciałem ci przypomnieć, że to ją cię wybrałem i poderwałem. – zauważył mądrze, a Joanna tylko prychnęła w odpowiedzi.

- A to nie wiesz, Kochanie, że to kobieta wybiera mężczyznę, który ją wybierze?

- Dobra, dobra. – Łukasz nie potrafił przyznać żonie racji. – I tak wiem, że specjalnie pojawiłaś się wtedy na meczu z Werderem.

- Bardzo zabawne. Przecież wiesz, że to Iza wtedy zmusiła mnie, żebym poszła z nią na ten mecz, a ja nawet nie miałam zielonego pojęcia, jakie drużyny grają.

Dyskutowaliby jeszcze dłużej, gdyby obok nich nie pojawiła się zaraz Amelka ciągnąc za łapkę sporej wielkości misia.

- Dzień dobly, Mamusiu. – ziewnęła.

 - A ja to pies? – zauważył Piszczek z lekka obrażony na córkę, która była jego oczkiem w głowie.

- Dzień dobly, Tatusiu. – przywitała się słodko i wskoczyła na łóżko rodziców. Wsunęła się pomiędzy Łukasza i Joannę.

- Wyspałaś się? – zapytała brunetka całując córeczkę w policzek.

- Tak. – odpowiedziała. – Miałam piękny sen. Śniło mi się, że byłyśmy z ciocią Lalą w fablyce cekolady. Wsystko było tam takie cekoladowe. Mamusiu, ja chcę tam pojechać! – oznajmiła Amelka tonem nie znoszącym sprzeciwu. Joanna spojrzała na męża szukając w jego oczach ratunku, jednak on tylko wzruszył ramionami. Amelka chciała pojechać do fabryki czekolady i koniec. Szkoda tylko, że taka nie istniała w prawdziwym świecie.

***

Bartek Salamon nie spał dobrze tej nocy. Cały czas stała mu przed oczami Klara i chociaż starał się pozbyć tego obrazu z głowy, czynność ta okazała się naprawdę trudna do wykonania.

„Każda marzy o takim facecie jak ty”, ale czy ona też? Tego się raczej nie dowie, bo cały czas wisiało nad nim widmo dziecka z Olivią. Teraz nie miał czasu, ale obiecał sobie, że po zgrupowaniu w Arłamowie poleci do Włoch chociaż na jeden dzień, żeby wyjaśnić tę sprawę.

Chciał jednak trzymać się blisko Klary, chociażby do końca życia miałby pozostać jej przyjacielem. Wolał tkwić w friendzone niż całkiem zniknąć jej z oczu.

Teraz był niemiłosiernie niewyspany i siedział sam w hotelowej restauracji próbując ratować się mocną kawą. Czarna gorąca ciecz powoli rozlewała mu się w żołądku i czuł, że wraca do świata żywych. Jego koledzy, którzy wczoraj balowali na zakończenie zgrupowania pewnie jeszcze smacznie spali.

Nagle w restauracji pojawiły się dwie dziewczyny. Bartek nie od razu je rozpoznał, ale gdy tylko zobaczył ten uśmiech, wiedział, że to Klara i jej przyjaciółka. Brunetka wyglądała całkiem inaczej niż zwykle i mimo, że nie miała na sobie sukienki i szpilek, według Bartka wyglądała i tak najładniej ze wszystkich.

- Cześć, ranny ptaszku. – przywitała się z nim Klara, gdy tymczasem Zuźka od razu skierowała się do szwedzkiego stołu.

- Cześć. – odpowiedział i przyjrzał się jej uważnie mając na uwadze szczególnie napis na bluzie Klary. – Wyglądasz dzisiaj jakoś inaczej.

- No cóż, od chodzenia przez prawie cały tydzień w szpilkach bolą mnie nogi. Już pomijając kwestię tego, że nie czuję się dzisiaj za dobrze.

- W pełni to rozumiem.

- No nie wiem. – Klara na chwilę się zawiesiła. – Bo z tego co wiem od innych to ty mnie wczoraj ratowałeś z opresji. I bardzo chciałabym ci podziękować za to.

Bartek uśmiechnął się ciepło jak miał w zwyczaju.

- Od tego są przyjaciele. – specjalnie zaakcentował to ostatnie słowo, ale Klara tego nie zauważyła.

- A powiedz mi tylko… - rzekła konspiracyjnie pochylając się nad stołem. – Czy nie powiedziałam wczoraj o jedno słowo za dużo?

Bartek uniósł brwi i spojrzał na nią pytająco.

- No bo wiesz… - kontynuowała. – Po alkoholu zawsze rozwiązuje mi się język i mówię wiele rzeczy, które normalnie nigdy nie wypłynęłyby z moich ust.

- Nie, byłaś grzeczna jak aniołek, tylko się dobrze bawiłaś. – skłamał gładko. Nie chciał przyznać się Klarze, co takiego wyznała mu po pijaku, bo chyba bał się, że teraz na trzeźwo zaprzeczy tym słowom.

- Ufff, jaka ulga. – westchnęła, a zaraz przy stoliku pojawiła się Zuzia z talerzem pełnym jedzenia i Piszczkowie.

- Kim jesteś i co zrobiłaś z naszą Larą?! – rzekł bez ceregieli Łukasz widząc swoją szwagierkę, która wyglądała całkiem inaczej.

- Upiłam i zamknęłam w pokoju. – sarknęła w odpowiedzi brunetka. Piszczkowie natomiast usiedli razem przy stole uprzednio witając się z Bartkiem, a Zuźka w skupieniu konsumowała przyniesione przez siebie dobra. – „Drunk on love”. – zachichotał Piszczek czytając napis na bluzie szwagierki. – Ciekawe kto jest tym wybrańcem.

Klara spłoniła się aż po czubki uszu. Jednak miała sporego kaca, skoro nawet nie zauważyła, że wkłada bluzę z tak głupim napisem.

- Moją wybranką jest Amelka. – szybko wybrnęła z tej niekomfortowej sytuacji, a jej siostrzenica szybko wskoczyła jej na kolana i mocno przytuliła.

- Nic nie jesz? – zauważyła Joanna. Nie potrafiła wyzbyć się matczynych odruchów względem Klary.

- Nie, jakoś niezbyt się dzisiaj czuję. – odpowiedziała.

- Słyszałem, że wczoraj chyba ktoś zabalował. – zarechotał Piszczek.

- Dobra zabawa nie zawsze oznacza ostrego baletu. – Klara wypięła język w jego stronę. Oczywiście pominęła fakt, że wczoraj urwał jej się film i gdyby nie Bartek nie wiadomo, co by się z nią stało.

Tymczasem Piszczek zmienił przedmiot zainteresowania. Spojrzał na Zuzię, która nadal w ciszy pałaszowała wszystko, co znajdowało się na talerzu. Łukasz już miał ochotę rzucić jej jakiś komentarz, jednak szatynka w pewnym momencie skończyła i wygodnie rozsiadła się na krześle.

- Nooo! Nareszcie czuję, że żyję. – westchnęła zadowolona.

Tymczasem Amelka bardzo zmartwiła się, że jej ciocia nie chce nic jeść. Spojrzała na Klarę bardzo poważnie i zapytała:

- Ciociu, moze chces moje kanapki?

- Nie, Kochanie. – Klara pocałowała ją w czółko. – Ale dziękuję ci, jesteś naprawdę kochana.

Amelka uśmiechnęła się szeroko i zabrała za jedzenie. Dzisiaj była wyjątkowo miła dla swojej Lali.

Tymczasem pech chciał, że do restauracji wszedł drugi Bartek, Kapustka. Zuzia widząc go wytrzeszczyła oczy.

- Jezus Maria! Nie ma mnie tutaj! – wrzasnęła i… zanurkowała pod stół.

Łukasz, Joanna i Bartek spojrzeli pytająco na Klarę.

- Długa historia. – odrzekła tylko nie chcąc opowiadać im o zdarzeniu, które spotkało w nocy jej przyjaciółkę. – Bartek, mógłbyś jakoś odwrócić uwagę Kapustki, żebym mogła jakoś wyprowadzić ją stąd?

- Jasne. – blondyn zgodził się bez wahania i skierował w stronę swojego kolegi z drużyny.

- Dobra, wychodź stąd. Już go nie ma. – syknęła Klara pod stół. Zuzia szybko wyłoniła się z ukrycia, spojrzała przepraszająco na Piszczków i wybiegła z przyjaciółką z restauracji.

KLARA

Kilka godzin później byłyśmy już spakowane i tylko czekałyśmy na sygnał od Łukasza, kiedy możemy wynieść bagaże. Z walizkami na szczęście pomógł nam Bartek i chwilę później stałyśmy już na dworze. Nie tylko my mieliśmy zaraz wyjeżdżać, bo przed budynkiem kłębił się tłum ludzi, których biegali w tę i spowrotem z walizkami.

Jeszcze raz przyjrzałam się hotelowi. Na długo zapamiętam pobyt tutaj i w większości będą to na pewno miłe wspomnienia.

- Klara, pospiesz się! – krzyknął Piszczek, który właśnie układał nasze walizki w bagażniku. Zuźka natomiast tylko pomachała wszystkim, którzy tam stali i wsiadła do samochodu.

Podeszłam do Bartka i uśmiechnęłam się.

- Nie sądziłam, że kiedykolwiek powiem to jakiemuś piłkarzowi, ale naprawdę będzie mi ciebie brakowało. – przytuliłam go i znowu poczułam się tak miło, jak wtedy na plaży.

- I vice versa. – odpowiedział. – Mam nadzieję, że przyjedziesz na Euro, o ile się tam dostanę.

- No daj spokój. – rzekłam i spojrzałam mu w oczy. – Kto jak nie ty?

Bartek zaśmiał się i jeszcze raz mnie przytulił. Odsunęłam się delikatnie i skierowałam do samochodu. Wsiadłam, zapięłam pasy i pomachałam mu jeszcze. Po chwili po policzku spłynęła mi jedna łza, a za nią kilka kolejnych. Będę tęsknić. Tego byłam pewna. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 Melduję się z rozdziałem dziesiątym! :)

Przygoda w Juracie się skończyła i wszyscy będą tęsknić, to pewne. Ale teraz na chłopaków czeka Arłamów, a potem Euro. 

Jak widzicie Zuzia nie mogła sobie poradzić z upokorzeniem przez Kapustkę, a Bartek po raz kolejny uratował Klarę. Dobrze mieć takiego przyjaciela, prawda?

Mam nadzieję, że spodoba Wam się rozdział :)

 A dzisiaj łapcie Zuzię i Bartka :)